[Sprawdzam] Krótkometrażówki twórcy Pony Island

PC | Daniel Mullins | karcianka

Mroczny klimat, mroczna mechanika, mroczna oprawa, więc przez 15 minut siedziałam jak na szpilkach, mimo że Sacrifices Must Be Made to karcianka, a nie survival horror. Chatka w środku lasu, głód jako motyw przewodni, niedbałe, niepokojące grafiki przedstawiające zwierzęta, które należy poświęcać, aby móc zagrywać kolejne, a przede wszystkim waga, która – nie dajcie, bogowie – może w każdej chwili dotknąć stołu po twojej stronie i zakończyć pojedynek. Bardzo klimatyczny build, który polecam każdemu i który, co już w ogóle mnie cieszy, w przyszłym roku wyewoluuje w pełnoprawną grę Inscryption. Przyznaję, że podczas mojej pierwszej przygody z Sacrifices Must Be Made myślałam, że tytuł odnosi się tylko do zakończenia – dopiero przed chwilą enki zwrócił mi uwagę, że kiedy ci nie idzie, dostajesz możliwość przechylenia szali wagi nożem… oczywiście nie za darmo. Zagrałam ponownie i jak wcześniej byłam jedynie bardzo zainteresowana, tak teraz jestem zachwycona.

PC | Danniel Mullins | zręcznościowa

Prosta, powstała w dwie godziny na okoliczność gamejamu zręcznościówka, w której korzysta się jedynie z trzech ruchów – kucania, dźgania i rzucania włócznią – bo nawet bohater rusza się za ciebie. Rycerz idzie w prawo, a twoim zadaniem jest klikanie trzech przycisków i radzenie sobie z nadciągającymi wrogami. Tytuł Ludum Dare 47 to „Stuck in a loop” i ten motyw wyraźnie się w projekcie przewija – początkowo widzimy tylko skrawek fabuły, a potem coraz więcej przeszłości i przyszłości wojownika, a na końcu… No nie żartuj sobie, przecież ci nie powiem, zwłaszcza że całość trwa zaledwie 10 minut. Daj znać, jak ograsz!

PC | Daniel Mullins | zręcznościowa

Mężczyzna jedzie pociągiem z Vancouver do Tijuany – z jednej strony dorzuca węgiel do pieca, z drugiej kręci korbką, która reguluje pracę pikającego w tle serca, z trzeciej ściąga ze ściany pistolet i strzela do pasażerów na gapę, z czwartej… zawiązuje sznurówki. W kwestii gameplayu to w zasadzie tyle i ciągle nie wiem, czy to metafora spieszenia z przeszczepem, czy może próba utrzymania przy życiu organizmu starszego mężczyzny. A może jeszcze coś innego? Oprawa graficzna jest retropikselowa, udźwiękowienie ciężkie, fabuła przedstawiana za pomocą krótkich monologów na kolejnych stacjach, a to, że w zasadzie nie wiadomo, co się dzieje, sprawia, że całość jeszcze bardziej intryguje. Jeśli zawalisz – zbyt szybko zużyjesz węgiel, serce stanie albo dasz się zastrzelić – musisz zacząć od nowa, w Seattle. Ciekawy, powstały w dwie godziny projekt na 15 minut zabawy.

„Sprawdzam” to cykliczny segment, w którym co poniedziałek przyglądam się trzem ogrywanym akurat produkcjom – głównie niezależnym, ale nie tylko. Jeżeli ci się podoba, zachęcam do rzucenia okiem na POPRZEDNIE ODCINKI. 

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (od wtorku do czwartku od ok. 14 do 20, w piątki od ok. 20, a w soboty od ok. 16). Do zobaczenia!