Oto, co Cliff Bleszinski miał do powiedzenia o Doomie na swoim Twitterze:

OK, szybkie jak karabin maszynowy uwagi na temat Dooma. Bronie dają porządnego kopa. Dobrze widzieć tu satanistyczne motwy. Zajebiście być na powierzchni Marsa... Uwielbiam tajemnicę tego, kim jestem w nowym Doomie i mechanikę narracji prowadzonej przez "duchy" w stylu System Shocka 2. Żetonów na ulepszenia i konfiguracji broni można było się spodziewać.

Moja jedyna drobna krytyka (póki co fantastycznego) Dooma jest taka, jaką zresztą mam dziś wobec swojej starej serii. Przestańcie skupiać się tak bardzo na egzekucjach. :) Ludzie grający w strzelanki chcą wygrywać i zabijać. Nie obchodzą ich wymyślne animacje, które spowalniają akcję.

Cliffy podał też dalej tweet innego użytkownika o pseudonimie @cwbuecheler, który wyjaśnił co bardziej nadgorliwym fanom, o co chodzi z krytyką egzekucji:

Animacja egzekucji jest super spoko za pierwszym razem. Całkiem spoko za trzecim razem. Irytująca za dziesiątym razem. Wyczerpująca za dwudziestym piątym razem. Budząca czystą wściekłość za pięćdziesiątym razem.

Nie będzie chyba niespodzianką, że w tej kwestii się z nim zgadzam – zwłaszcza, że obietnice o tym, że efektowne Glory Kills będą opcjonalne, okazały się puste. Gra na wyższych poziomach jest zaprojektowana wokół finiszerów, które odnawiają zasoby Doomguya – jest to tak głęboko zakorzenione w systemie, że dyktuje tempo każdej walki, nakłaniając do "dziubania" wrogów z daleka do momentu, w którym zaczną świecić się na niebiesko lub pomarańczowo. Nie martwcie się jednak – nie ja recenzuję grę w piśmie! (Choć przyznam też uczciwie, że na parę drobnych sposobów zaskoczyła mnie pozytywnie).