Uwielbiam The Last of Us jako historię, ale 2. sezon serialu to przegadana opowieść z dziecinną bohaterką [RECENZJA]

Oglądając serialowe lub filmowe adaptacje gier, zdążyłem już pogodzić się z obecnością zmian w scenariuszu względem pierwowzoru – trudno by było inaczej, skoro od dwóch dekad hartują mnie w tym kinematograficzne potworki ze świata Resident Evil. Stąd też w przypadku „The Last of Us” nie złoszczę się, widząc odstępstwa od tak bardzo przeze mnie cenionego oryginału. Powiem więcej – do dzisiaj za najlepszy odcinek „TLOU” uważam ten opowiadający na nowo historię Billa. 

Problem z drugim sezonem serialu HBO polega jednak na tym, że nowe wątki i konteksty zaburzają wydźwięk całości – spłycają go, rozwadniają, odbierają mu moc. Nie dają szansy temu, co stanowiło wielką siłę gry, czyli narracji prowadzonej za sprawą obrazu i dźwięku (a często również ciszy). Wszystko musi być dosłowne, wypowiedziane lub wykrzyczane. 

Tak jakby twórcy nie ufali widzom, uważali ich za nie dość inteligentnych, by zobaczyć i poczuć niewypowiedziane emocje. Kierując serial do szerokiego grona odbiorców, z góry założono, że będzie to odbiorca mniej wyrobiony. Taki, który albo oberwie kijem golfowym, albo nie zauważy, że w ogóle go uderzono. Jak się więc domyślacie, poniżej znajdziecie spoilery!

fot. Max

A skoro już wywołaliśmy wilka z lasu, to scena będąca katalizatorem zdarzeń Part II jest świetnym przykładem wszystkich powyższych problemów. W grze nie ma miejsca na zbędną gadaninę – prawe kolano Joela zostaje przestrzelone w sekundę po tym, gdy bohater orientuje się, że coś może być nie tak. Zamiast przedłużać nieuniknione i próbować podtrzymywać dialog z Abby, rzuca jedynie: „Why don't you save whatever speech you got rehearsed and get this over with” („Dlaczego nie oszczędzisz mi tej wyćwiczonej przemowy i nie dokończysz tego, co zaczęłaś”). Nie korzy się, jest pogodzony z losem. Wie, że uczynił wiele złego i przeszłość w końcu go dogoniła. Fakt, iż w serialu wydaje się przerażony, nie uważam za najgorszy wybór scenariuszowy.

 Zdecydowanie większym problemem w moim odczuciu jest to, że twórcy postanawiają już na wstępie wyjawić pełną motywację Abby, która… gada, gada i gada. Ekspozycja została pomyślana tak, by widz w żadnym razie nie poczuł się zagubiony. Całą scenę niepotrzebnie rozciągnięto i przegadano, na czym traci jej brutalny i gwałtowny wydźwięk – to pierwszy błąd. Drugi okazuje się dużo bardziej brzemienny w skutkach i wiąże się bezpośrednio wyjawieniem zbrodni i – co za tym idzie – usprawiedliwieniem kary. W grze wyruszamy w pościg za Abby targani podobnymi uczuciami, co Ellie, na co pozwala nam nie tylko gwałt na znajomości bohaterki i Joela (a także szerzej na całej społeczności Jackson, o czym więcej za chwilę), ale też niezrozumienie motywów nieznajomej.

Nienawiść do niej rośnie wraz z kolejnymi godzinami, aż dochodzimy do punktu kulminacyjnego w teatrze… by następnie dostać mokrą ścierą w pysk i wcielić się w antagonizowaną do tej pory postać. Choć nie każdemu taki model prowadzenia narracji odpowiadał, to według mnie sprawdził się wyśmienicie. W serialu natomiast od razu wiemy, że czyny Abby mają – w brutalnym postapokaliptycznym świecie – uzasadnienie.

fot. Max

Takich – na pozór niewiele znaczących – zmian pojawia się więcej, a wszystkie przesuwają skrupulatnie rozkładane przez scenarzystów Naughty Dog akcenty. Wspomniałem już o Jackson – w grze śmierć Joela była paskudnym wydarzeniem, które wstrząsnęło całą, przekonaną o swoim względnym bezpieczeństwie, społecznością. W serialu została natomiast rozwodniona dziesiątkami ofiar ataku zarażonych – z jednej strony rozumiem, iż to najpewniej celowy zabieg, by wskazać, że każda śmierć jest sobie równa (wszak ojciec Abby też był ofiarą jedną z wielu), z drugiej odbiera to odejściu Joela tak potrzebnej, męczeńskiej niemalże, wyjątkowości.

Inny przykład to sposób, w jaki serial przedstawia moment konfrontacji Ellie z Joelem w kwestii wydarzeń z finału pierwszej części TLOU. W serialu połączono ją ze sceną z epilogu, w którym pojawiają się słynne słowa: „I don't know if I can ever forgive you for that... but I would like to try” („Nie wiem, czy będę potrafiła ci kiedykolwiek wybaczyć… ale chciałabym spróbować”). W produkcji HBO padają one kilkanaście sekund po tym, jak Ellie upewnia się w tym, że Joel ją okłamał. W grze między oboma wydarzeniami mija dobrych kilka miesięcy – pełnych zagmatwanych uczuć, bolesnego trawienia prawdy i poszukiwania wyjścia z sytuacji. A także ogromnego napięcia między głównymi postaciami. W serialu całość została upchnięta w przeciągu minuty, przez co śmierć Joela następnego dnia nie jest tak dotkliwa – w grze Ellie straciła ostatnie wspólne miesiące, odrzucając przybranego ojca, a gdy W KOŃCU postanowiła dać mu drugą szansę, Abby ją odebrała.

Ekranizacja po raz kolejny cierpi przez gadatliwość postaci – w grze ten moment miał tak potężne oddziaływanie ze względu na wszystkie niewypowiedziane emocje między Ellie a Joelem. Emocje, które – jak pokażą kolejne 24 godziny – nigdy nie zostaną już wypowiedziane. Tymczasem w serialu Joel płacze, mówi, że kocha Ellie jak córkę, a Ellie… Ellie nie dźwiga sceny.

fot. Max

No właśnie – Bella Ramsey. Od razu zastrzegam, że w pierwszym sezonie bardzo podobała mi się kreacja 14-letniej Ellie. Między wydarzeniami obu części gry minęło jednak długich pięć lat, a serialowa bohaterka dalej zachowuje się jak nastolatka. W którym momencie coś nie zagrało – czy taka była wizja reżysera, czy to Bella nie poradziło sobie z rolą – nie sposób powiedzieć. Pewne jest natomiast, że Ramsey nie dorasta do pięt Pedro Pascalowi czy grającej Dinę Isabeli Merced. 

Najlepiej, jak zresztą cały serial, Ellie wypada w przypadku retrospekcji – i nic dziwnego, bo w nich ponownie wciela się w dziecko. Najmocniejszym odcinkiem okazuje się ten przedostatni, gdy m.in. odwiedzamy muzeum i przeżywamy start Apollo 11. Mocną stroną są też sceny przedstawiające dwie społeczności walczące w Seattle – Wilków i Serafitów. Problem w tym, że siedem odcinków drugiego sezonu skupia się głównie na pierwszej połowie Part II, czyli drogi Ellie do zemsty. A wówczas… jest jak jest.

fot. Max

Szkoda, bo walory produkcyjne stoją na najwyższym poziomie, do którego najważniejsze produkcje HBO już nas przyzwyczaiły. Oczywiście miejscami razi nadmierne wykorzystanie CGI, ale to nic poważnego. Scenografia imponuje i każdy weteran serii Naughty Dog niejednokrotnie rozpozna lokacje wyjęte niemal żywcem z gry. 

Żal więc, że to wszystko zostało pogrzebane pod nierównym występem Belli Ramsey, brakiem subtelności, rozwodnionym dialogom czy nietrafionym decyzjom fabularnym. I nie zrozumcie mnie źle – nie mamy tutaj do czynienia z katastrofą pokroju późniejszych sezonów netfliksowego „Wiedźmina”. To wciąż bardzo dobry serial. Szczególnie dla tych, którzy nie grali w grę – oni pozostają bowiem w błogiej nieświadomości, że zamiast bardzo dobrze mogłoby być wybitnie.