„Jurassic World: Odrodzenie” z mieszanymi reakcjami po premierze w Nowym Jorku. Czy warto wybrać się do kina?

»Jurassic World: Odrodzenie« to jazda bez trzymanki – świetna, letnia rozrywka w stylu wielkiego hollywoodzkiego hitu! Gareth Edwards podkręca napięcie i serwuje dawkę dino-szaleństwa, na które wszyscy czekaliśmy! Pościg z T-Rexem na rzece jest niesamowity – naprawdę warto było czekać!

»Jurassic World: Odrodzenie« traktuje dinozaury trochę jak poziomy w grze wideo. Każdy z nich sprawia wrażenie walki z bossem, która prowadzi do finałowego starcia. To dość dziwna sytuacja – z jednej strony dinozaurów jest na ekranie dużo, ale z drugiej każdy z nich indywidualnie dostaje bardzo mało czasu, poza może trzema wyjątkami. 

»Jurassic World: Odrodzenie« to najlepszy film od czasów JP3. Muzyka jest niesamowita. Scena na tratwie na rzece w końcu przywróciła T–Rexowi dawny strach. Sceny na otwartym oceanie przypominały »Szczęki«. Zora, Duncan, Martin i Henry to postacie, które naprawdę wydają się żywe. Prawdziwy hołd dla »Jurassic Park«. 8/10. 

Dzięki całkowicie niepotrzebnemu – i tylko wydłużającemu film – wątkowi irytującej rodziny podróżującej po całym globie, »Jurassic World: Odrodzenie« przechodzi od obiecującego do bolesnego. Nawet Scarlett Johansson nie jest w stanie uratować tego od popadnięcia w bezsensowną masę. Universal, zamknijcie na dobre swoje dinozaury w kriokomorze. 

Myślę, że to, co sprawia, że »Jurassic World: Odrodzenie« jest tak dużym rozczarowaniem, to fakt, że mogło to być najlepsze »Jurassic Park« od czasu oryginału. Wszystko zepsuli, dodając za dużo postaci i tak bardzo starając się odtworzyć sceny z pierwszej części. Ech!!!!! 

»Jurassic World: Odrodzenie«: Życie znajdzie sposób… żeby się dłużyć. Ten zmęczony sequel wymienia dinozaurowe emocje na zagmatwane zwroty akcji i niedopracowane pomysły. Rozdmuchany, bez radości i dziwnie poważny, najwyższy czas, by dać temu cyklowi wymrzeć.