Jak wygląda Battlefield, niby każdy wie. Najnowsza odsłona pod paroma względami wyróżnia się jednak na tle poprzedniczek, warto więc zapoznać się z wprowadzonymi przez twórców nowinkami i usprawnieniami rozgrywki. Miałem już okazję przetestować je.

Czytając slogany zapowiadające najnowszą część asasyńskiej sagi, nie sposób nie uśmiechnąć się z niedowierzaniem. „Nie ma złych i dobrych wyborów”, „to będzie pełnoprawne RPG”, „antyczna Grecja będzie żyła własnym życiem” – wszystko to wyglądało bardzo pięknie na papierze. Na szczęście teraz mogę już z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że hasła te mają pokrycie w rzeczywistości.

Premiera za pasem, krążki się już tłoczą, producent gry nie miał więc obaw, by na specjalnym pokazie udostępnić do ogrania początkowe etapy nadchodzącego Tomb Raidera. Przykrych niespodzianek raczej nie będzie: gra zapowiada się na solidną kontynuację cyklu.

Żyjemy w głupim uniwersum. Nie ma żadnego powodu, żeby z połączenia Mario i Kórlików wyszła turowa gra taktyczna. A już w ogóle bez sensu, że to dobra gra taktyczna.

Świetnie się stało, że w Kanadzie podjęto jedyną słuszną decyzję o pożegnaniu się w kontynuacji najpopularniejszej space opery ostatniej dekady z Cytadelą i Żniwiarzami. Pracujący bez wytchnienia przez lata pisarze zapełnili wszechświat Mass Effect tak potężną ilością materiału, że grzechem byłoby zmarnowanie go na kolejne rozdziały Nieznanych przygód kapitana Sheparda.

Po ograniu zamkniętej bety mogę wprost stwierdzić, że Wildlands to takie The Division. Zamiast Nowego Jorku mamy Boliwię, a miejsce epidemii zajął kartel narkotykowy. O ile schematy rozgrywki są niemal identyczne, to na szczęście widać jedną poważną zmianę – jest taktycznie.

Wybrałem się niedawno do Paryża, by pohasać trochę po wirtualnym San Francisco z telefonem w garści. Spisane wrażenia znajdziecie w przyszłym numerze CDA, a już teraz możecie obejrzeć 13-minutowy skrót wydarzeń strasznych i śmiesznych na nagranym przy okazji gameplayu.

Przychodzę do ciebie w dniu wesela twojej córki, bo chciałem ogłosić, że to będzie dobra gra.

[bezwstydny dopisek spikaina: jutro o 20:00 na kody.cdaction.pl udostępnimy tysiąc kodów do bety Crossouta. Davy sprawdził, o co się tak właściwie rozchodzi]

Krew i Wino nie jest tym samym Dzikim Gonem, który wszyscy znamy i kochamy. Jest rzecz jasna bardzo blisko – w końcu to dodatek – ale zbyt wiele rzeczy robi inaczej i po swojemu, by mówić to o zwykłym „rozszerzeniu”. Przy okazji sprawia też, że siejący postrach Olgierd von Everec z Serc z Kamienia wydaje się małym, niegroźnym porońcem.

Jeśli porównać dokonania id Software do Metalliki – złoty okres mają dawno za sobą, zaliczyli już bolesny cios wizerunkowy przy okazji St. Anger (Rage), teraz próbują nam wcisnąć Death Magnetic.

Kiedy MQc spytał, czy chciałbym napisać coś na weekend z Dark Souls, odpisałem, że kolejnego tekstu o tym, dlaczego to najważniejsza gra ostatniego dziesięciolecia na pewno nie chce, więc raczej niekoniecznie. Powiedział, że chce. No to jak mogłem nie skorzystać z okazji do siania soulsowej propagandy?

Pracując nad researchem do najnowszego dziecka Ubików, napaliłem się na betę jak REDzi na kontynuację historii Wiedźmina. I słusznie.

„Jest moc” – pomyślałem po blisko dziesięciu godzinach spędzonych przy wczesnej wersji Tides of Numenera. Choć nie jestem największym redakcyjnym fanatykiem oryginalnego Tormenta (to miano bez wątpienia należy się Papkinowi), już dziś wiem na pewno – nadchodząca gra InXile na długo przykuje mnie do monitora.

Jeśli jest coś, co wkurza mnie w sequelach gier, to moment, w którym okazuje się, że wszystkie moje wysiłki z poprzedniej części poszły się… relaksować, bo scenarzyści kontynuacji wybrali tę ścieżkę rozwoju, którą ja olałem.

Nowy Rainbow Six (premiera wersji pełnej – 1 grudnia 2015) to przede wszystkim multi dla dwóch drużyn po pięć osób każda. Dla weteranów wcześniejszych odsłon R6 brak singla to jednak największa wada Siege’a. Żeby udowodnić, że to nie do końca tak, Ubisoft ściągnął do Londynu dziennikarzy na kilkugodzinną sesję z R6:S, która zaczęła się właśnie od zabawy solo.

Nie mam prawa jazdy. Nie rozróżniam logo Mazdy, Ferrari czy innego Renault. Jeżdżenie zawsze było dla mnie w grach uciążliwą koniecznością. Z tego powodu lata temu nie skończyłam Mafii, po paru godzinach odłożyłam GTA V, a po pierwszej czy drugiej sekwencji z Batmobilem znudziłam się Arkham Knightem. Ale...

Katartyczna natura horrorów ma w Until Dawn dwojakie oblicze. Po trzygodzinnej sesji z grą zarówno bardziej doceniam bezpieczeństwo i względną normalność wielkomiejskiej egzystencji, jak i czuję olbrzymią ulgę na myśl, że nie żyję wśród amerykańskiej bananowej młodzieży.

To będzie wielka gratka dla fanów Mad Maxa i serii filmów z Melem Gibsonem. Już wkrótce każdy będzie mógł wskoczyć w buty australijskiego aktora i zupełnie jak kinowy bohater walczyć z degeneratami w krainie kangurów.