Dotychczas nie opływaliśmy w wiadomości na temat kontynuacji krakowskiego horroru. By jednak nie pisać o nim patykiem po wodzie – podpytaliśmy u źródeł.

Na pierwszy rzut oka to FPS.

„Po pierwsze: to nie jest Metal Gear Solid” – zaczyna spotkanie z nami Wolfgang Ebert z Konami. Słuszna uwaga, panie Ebert.

Seven zaczyna się jak dobry dreszczowiec – obiecująco, ale niepokojąco.

Na targach i imprezach branżowych Arena to zabiedzone dziecko znanych rodziców, które prowokuje do licznych wzruszeń... tyle że wzruszeń ramion. Przy jej stanowiskach stoi smutny developer, próbujący przyciągnąć potencjalnych graczy słowami "Come! Total War: Arena, no queue, no queue". Może jednak warto go posłuchać?

Wyobraźcie sobie, że w Assassin’s Creedzie nie ma miliona bzdurnych znajdziek, otwarty świat faktycznie żyje swoim życiem i oferuje szereg nienużących aktywności, a system walki nie tylko nie faworyzuje nadużywania kontrataku, ale i zachęca do eksperymentowania z różnymi stylami. Wizja zbyt piękna, by była prawdziwa? Wcale nie, widziałem to na własne oczy!

Przed rozpoczęciem zabawy zastanawiałem się, jak bardzo krzywdzące jest żartobliwe nazywanie Preya Tą Grą O Zmienianiu Się W Kubki. Po dwugodzinnej wizycie w Bethesdzie mogę powiedzieć, że tytuł ma do zaoferowania znacznie więcej, ale nie ukrywam też, że jestem nim trochę zawiedziony.

Sniper: Ghost Warrior 3 ma być grą, dzięki której CI Games na stałe osiądzie w pierwszej lidze, ale kilkukrotne przekładanie premiery każe zachować ostrożność. Optymiści mogą rzec, że obsuwy to dobry sygnał, bo autorzy naprawdę starają się pozbyć wszelkich niedogodności, zanim ich dzieło trafi do graczy. Jak będzie w rzeczywistości, przekonamy się już 25 kwietnia. Tymczasem pokrótce przypomnijmy sobie, czego teoretycznie możemy się spodziewać.

Cicho, cicho dzieci. To nie demony, nie diabły... Gorzej. To ludzie.

Akurat ten snajper do mnie trafił.

Wybyliśmy z poselstwem do Creative Assembly, skąd przywieźliśmy i duży tekst, i screeny, i zwiastun, i plany na przyszłość studia, i pierwsze informacje na temat kolejnego "historycznego" Total Wara! 

Illidan, Król Lisz, Deathwing, Garrosh i Archimonde. Przybyliśmy, zobaczyliśmy, zwyciężyliśmy. Teraz, gdy Płonący Legion przybył do nas – wrócimy z tarczą, czy na tarczy?

Wybitny symulator pracy w kamieniołomie, śmiała próba oddania tego, co muszą czuć osoby zatrudnione w księgowości. Dobra gra? No cóż...

Tekst w ostatniej chwili wypadł z CDA 07/2016, bo pojawiła się Jakaś-Wysokobudżetowa-Gra-Która-Ludzi-Obchodzi, a po E3 może szybko stracić na aktualności, więc oto i ona – zapowiedź Pyre.

Kiedy zapytany przez znajomych, co to w ogóle jest ten Atlas Reactor, odpowiedziałem bez zastanowienia, że to turowa bijatyka, skończyło się na śmiechu i pukaniu w głowy. Nie dziwota. Ale jest to bijatyka, i jest ona turowa. Szkoda tylko, że w duchu kuchni fusion wysmażono posiłek zwyczajnie mdły.

Podpity wujaszek opowiada na imieninach żarcik tak niewiarygodnie suchy, że człowiek popić (a nawet zapić) go po prostu musi. Sęk w tym, że dowcip wcale nie był dowcipem!

Jak najmłodsze dziecko giganta zniosło 70 godzin intensywnych testów?

Rzadko zdarza mi się opisywać grę, która mi się podoba, ale którą odradzam. Hitman jest jedną z takich gier.

(W ramach protestu przeciwko wysokim cenom skupu żywca i warki autor odmawia napisania kolejnego wstępu o tym, jak to roguelike’i wracają do łask/o tym, że developerzy coraz częściej decydują się na gatunkowe miszmasze/o tym, że indyki są fajne. Rozejść się, nie ma tu nic do przeczytania).