Rise of the Ronin nie bawi mnie tak jak Ghost of Tsushima [PIERWSZE WRAŻENIA]

Zaznaczam natomiast, że przy Rise of the Ronin spędziłem dopiero trzy godziny i tak naprawdę na razie nie jestem w stanie w pełni ocenić, z jakim tytułem mam do czynienia. Niewykluczone, że Japończycy jeszcze mnie zaskoczą na późniejszym etapie rozgrywki, a prolog i parę początkowych misji, które zaliczyłem, stanowią zaledwie przedsmak dania głównego. Mimo wszystko już teraz widzę, co przykuje moją uwagę i zachęci do dalszego obcowania z tym tytułem. Niestety nie brakuje też elementów mocno sugerujących, że jest to produkt spóźniony o dobre kilka lat. Pod względem zarówno oprawy wizualnej, jak i samej konstrukcji gry.

Już podczas oglądania materiałów promocyjnych odnosiłem wrażenie, że Rise of the Ronin nie prezentuje się na tyle dobrze, aby można było zestawiać je z innymi markami należącymi do Sony Interactive Entertainment. Kiedy porównujemy tę produkcję z Horizon Forbidden West, God of War Ragnarök czy wcześniej przytoczonym Ghost of Tsushima, dzieło Team Ninja wpada niesamowicie blado. Jasne, projekty lokacji oraz ogólnie przyjętą stylistykę (krwawe starcia na śniegu cieszą japę!) można jak najbardziej zapisać na plus, jednakże grafika dużo traci, gdy skupiamy się na detalach.

Rise of the Ronin - materiały prasowe

W trakcie wspinaczki na wysokie obiekty i obserwowania okolicy czasami odnosiłem wrażenie, jakbym grał w The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Niemniej brzydkie widoki w przygodach Linka wynikały m.in. z ograniczeń technologicznych Nintendo Switcha, a tutaj przecież mówimy o projekcie stworzonym wyłącznie z myślą o mocarnym PlayStation 5. Ale pal licho samą grafikę – najgorzej wypada zbyt bliski zasięg rysowania obiektów, co można dostrzec zwłaszcza w jednym z miast, do którego docieramy na początku zabawy. Gdy przechadzałem się ulicami, na moich oczach wczytywało się tak wiele obiektów, że musiałem się upewnić, czy przypadkiem nie uruchomiłem gry na wysłużonym „chlebaku”. (Pamiętacie, że tak się mówiło na PlayStation 3? Szkoda, że PS5 nie ma żadnej ksywki…).

Dzieła studia Team Ninja nigdy nie olśniewały wizualnie, ale nie to w nich było najważniejsze. Wszakże w takie Nioh grało się przede wszystkim dla fenomenalnego gameplayu, który sprawił, że przy obu częściach momentami bawiłem się nawet lepiej niż przy produkcjach FromSoftware. Tym razem developer chciał jednak stworzyć coś zupełnie innego, choć nadal w jakiś sposób nawiązującego do soulslike’ów – za inspirację posłużyło też Sekiro: Shadows Die Twice i występujące tam skradanie się oraz lina z hakiem. W Rise of the Ronin nie zabrakło więc odblokowywania punktów kontrolnych (tutaj pod postacią sztandarów), w których odnawiamy zdrowie lub respawnujemy pobliskich wrogów.

Rise of the Ronin - materiały prasowe

Starcia także nie są tak slasherowe, jak w Ninja Gaidenie, tylko system walki czerpie garściami z Wo Longa: Fallen Dynasty i Nioh 2. Konfrontacje z przeciwnikami satysfakcjonują, bo wymagają uważnego obserwowania wroga i metodycznego reagowania na jego działania. Niezwykle dużą rolę odgrywają parowanie i kontrowanie ataków – dzięki tym czynnościom możemy doprowadzić rywala do stanu pozwalającego zadać mu śmiertelny cios. Ten zazwyczaj wiąże się ze spektakularnym obcięciem kończyn lub głowy. Producent na wzór swoich poprzednich gier dodał również możliwość przybrania odpowiednich postaw zmieniających styl walki, ponadto nie zapomniał o kilku rodzajach broni białej (i nie tylko, bo używamy też m.in. rewolwerów i karabinów), z których korzysta się w nieco inny sposób.

Miłośnicy trudnych gier z pewnością nie będą narzekać na brak wyzwania, zwłaszcza w przypadku walki z agresywnymi bossami. Podoba mi się to, że twórcy poszli też na rękę osobom, które po prostu chcą zagrać w fajną produkcję o ciachaniu mieczami lub poznać fabułę, bez zbytniego przemęczania się. W Rise of the Ronin jesteśmy w stanie tak zmodyfikować poziom trudności, aby dostosować go do swoich umiejętności. Martwi mnie tylko to, że choć starcia dostarczają mi wiele frajdy, to na ten moment nie czuję się zaangażowany w historię – dialogi w prologu okazały się mało porywające, a wykreowany przez gracza bohater (kobieta lub mężczyzna) zdaje się postacią pozbawioną charakteru. Może to się zmieni w późniejszych etapach, zobaczymy…

Rise of the Ronin - materiały prasowe

Jestem natomiast zaintrygowany realiami historycznymi. Osadzenie Rise of the Ronin w 1863 roku daje ogromne pole do popisu ze względu na zmiany ustrojowe i społeczne, jakie następowały w tym czasie na terenie Japonii. Like a Dragon: Ishin! udowodniło, że można ten okres wykorzystać do przedstawienia dobrej opowieści, więc liczę, że Team Ninja również mnie nie zawiedzie. Na razie nie dałem się jednak porwać jego najnowszej grze, choć staram się nie nastawiać negatywnie, gdyż widziałem zbyt mało zawartości. W końcu czeka na mnie jeszcze zwiedzanie otwartego świata, co stanowi novum w przypadku tego developera.

Czy twórcy poradzili sobie ze stworzeniem wciągającego sandboksa o samurajach i roninach, tak jak udało się to kilka lat temu Sucker Punch Productions przy Ghost of Tsushima? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie za jakiś czas w mojej recenzji!