[Sprawdzam] Posmak retro

Scott Cawthon | PC | platformowa • FNAF • sekrety

Są pewne rzeczy niezmienne we wszechświecie, m.in. to, że Scott Cawthon nigdy nie przestanie tworzyć spin-offów Five Nights at Freddy’s. Freddy in Space 2 to sequel minigierki z FNAF World, prezentujący się już jednak nie jak przerywnik stworzony na kolanie, lecz pełnoprawna retroplatformówka SF – całkiem ładna, a przede wszystkim udźwiękowiona jak kreskówki sprzed trzech dekad. Produkcja powstała na potrzeby streamu charytatywnego MatPata z The Game Theorists – ten odbył się 3 grudnia wieczorem, lecz Cawthon upublicznił ją wcześniej tego samego dnia, by gracze mogli do tego czasu odkryć jak najwięcej sekretów. Spędziłam z nią ostatnie dwie godziny, zdążyłam ukończyć drugi poziom i odblokować grywalną Chicę (walczyłam z jej przerośniętą wersją, wymiotującą z przejedzenia), ale już walka o Foxy’ego dwukrotnie rozsmarowała mnie po posadzce. W międzyczasie widziałam paru minibossów i parę razy się zacięłam, bo przejście poziomów niejednokrotnie wymaga dodatkowych postaci. Nie licząc tragicznego sterowania (po zmianie przypisania klawiszy miałam problem z korzystaniem ze specjalnych ataków, ale bez tej modyfikacji nie byłam w stanie grać, tak było niewygodnie), bawiłam się dobrze, ale to nie mój gatunek, więc wątpię, bym do Freddy in Space 2 wróciła.

Gambrinous | PC (już), PS4, XBO, NS (12 grudnia) | karcianka z fabułą

Nie ukrywam, pierwsze wrażenia z Cardpocalypse – nowej gry twórców Guild of Dungeoneering, które uwielbiam od czasu premiery i które nadal ogrywam w samolotach – są raczej średnie. Podoba mi się retrostylistyka (muzyka, modele zwierzaków, dziwaczne nosy bohaterów), mechanika starć jest w porządku (czuję, że w ciągu 2-3 godzin nie odsłoniła jeszcze wszystkiego i ma jeszcze sporo do pokazania), ale już to, co dzieje się pomiędzy, to raczej mizerna próba fabularyzowania. Akcja dzieje się w szkole, do której trafia nowa uczennica próbująca znaleźć przyjaciół wśród mniej popularnych dzieciaków, i nie miałabym nic przeciwko, aby dialogów i łażenia między lokacjami było mniej, bo nie jest to ani dobrze napisane, ani szczególnie angażujące. Na razie miałam okazję grać taliami z jednej tylko frakcji, bazującej na obrońcach, i jestem umiarkowanie ciekawa kolejnych – budowanych po szarże, śmiertelne trucizny czy stada. Opis steamowy mówi o „zmienianiu kart i zasad w czasie gry”, a także o „dodawaniu naklejek, mazaniu po kartach i rwaniu ich”, więc mam nadzieję, że najlepsze jeszcze przede mną. Obiecuję recenzję w styczniowym numerze CDA!

M. Hanka | PC | zbiór minigierek

Średnio raz w tygodniu, zwykle w weekend, mam ochotę po prostu odpocząć i zagrać w coś dla największych casuali. Tym razem padło na The Cat Games, stworzony przez jednego człowieka zbiór minigierek z kotami, moim zdaniem idealny na lekki popołudniowy stream. Jak tu nie zrelaksować się w grze, w której pierwsza konkurencja, polegająca na biegu przez pokój i niewpadaniu na meble, dodatkowo punktuje wycieranie kociego tyłka o białe dywany, budzenie śpiących psów i zbieranie gumowych kaczek? Druga, wymagająca klikania różnokolorowych obiektów prawym, lewym bądź oboma przyciskami myszy, trochę mnie przytłoczyła. Trzecia, bilard z różnymi rasami kotów, znudziła mnie bardzo szybko. Dzisiaj zwrócono mi uwagę, że w The Cat Games jest przynajmniej jeszcze jedna minigra z łapaniem ptaków, a także dwie sekwencje, co do których nie mam pojęcia, czy są grywalne, czy mają tylko wyglądać. Godzinka czy półtorej godziny zabawy za 7 zł? Moim zdaniem dobry interes!

„Sprawdzam” to cykliczny segment, w którym co poniedziałek przyglądam się trzem ogrywanym akurat produkcjom – głównie niezależnym, ale nie tylko. Jeżeli ci się podoba, zachęcam do rzucenia okiem na POPRZEDNIE ODCINKI. 

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (w tygodniu ok. 20, w weekendy ok. 16). Do zobaczenia!