[Sprawdzam] Rarytasy dla wybrednych

Terry Cavanagh | PC | taktyczna • budowa talii • losowość

Grywalna jak diabli produkcja Cavanagha miała pojawić się w „Sprawdzam” już w zeszły poniedziałek, ale zdecydowałam się jeszcze trochę ją poeksplorować – na jej miejsce wskoczyła wtedy mierna Erica. Tymczasem mijają kolejne dni, a ja nie mogę się od Dicey Dungeons odkleić. Mam ochotę ruszyć głową? Zrelaksować się? Popracować? Odpalam Dicey Dungeons. Teoretycznie nie robisz w niej nic poza rzucaniem cyfrową kostką sześciościenną. W praktyce mechanizmy bohaterów – wśród sześciu klas znajdują się choćby robot, czarownica czy błazen – różnią się diametralnie, a do tego każda z postaci ma do pokonania aż sześć zróżnicowanych rozdziałów, składających się z kilku map każdy. Jakby tego było mało, wszystko jest zrealizowane w formie telewizyjnego show i proceduralnie generowane, więc można grać bez obaw o nudę. Czerwonowłosa prezenterka wymiata, bohaterowie są naprawdę interesujący mechanicznie, starcia z przeciwnikami dynamiczne i satysfakcjonujące, a oprawa wizualna smakowita. Jest szybko i sympatycznie, w sam raz, a po kilkunastu godzinach jestem może w jednej trzeciej – i nadal nie mam dość. Jeśli nawet nie jest to moja ulubiona gra tego roku, to na pewno znajduje się w top 3! Wyczekujcie recenzji w CD-Action.

Le Cartel Studio | PC, NS | zręcznościowa • kooperacja

Moje najnowsze odkrycie, które idealnie sprawdziło się na kooperacyjnym streamie. To prosta zabawa, do której wystarczą gałka i odpowiadające za obie dłonie triggery na padzie. Polega na tym, że kilka bezkształtnych (ale stylowych, bo personalizacja) istot próbuje dostać się w wyznaczone miejsce mapy – muszą współpracować, łapać się wzajemnie za części ciała, bujać, chwytać platform, wspinać… Oczywiście z czasem robi się coraz trudniej – pojawiają się kolce, ściany pod napięciem, a nawet niewidzialne fragmenty mapy, które najlepiej najpierw spryskać farbą-krwią tryskającą z tych, którzy spadną w przepaść. Są w niej także głupotki pokroju załatwiającego się na graczy ptactwa, lamy puszczającej zasłaniające widok bąki czy absurdalnych strojów dla postaci, odblokowywanych za umiejętnie przetransportowane monety (takie jak W TYM KLIPIE, pokazującym naszą spektakularną porażkę), ale rozgrywka jest solidna. Po jakichś godzinach, czyli mniej więcej w połowie, zaliczyliśmy, grając w trójkę, ponad 300 śmierci – widzowie nie nadążali z podliczaniem! – ale czasami dopisywało nam szczęście, co skutkowało akcjami takimi jak TA. Gra świetna na imprezy lub popołudnia ze znajomymi czy z dziećmi.

Foam Sword | PC, PS4 | przygodowa • kooperacja • lata 80

Na Rycerzy i rowery czekałam od lutego 2016, czyli aż 3,5 roku, i prawie już o nich zapomniałam, a tu niespodzianka! Zapewne zawaliłabym przy grze nockę, gdyby nie to, że mniej więcej po godzinie streamu mój bądź co bądź gamingowy sprzęt zaczął się nią krztusić, czego nie spodziewałam się po jej wprawdzie boskiej, lecz dwuwymiarowej grafice. Nie chcę nawet wyobrażać sobie, ile pracy włożono w projekty ręcznie rysowanych postaci, lokacji i animacje, bo są boskie. Muzykę też dobrano fantastycznie i uważam pierwszą sekwencję Knights and Bikes za jedną z najlepszych scen otwierających w historii branży (zaraz obok długiego i powolnego, ale wartego każdej sekundy początku The Cat Lady). Historia rodzącej się przyjaźni dwóch dziewczyn – zbuntowanej, odważnej Nessy i raczej grzecznej Demelzy – jest przy tym, przynajmniej w pierwszych kwadransach, wybornie napisana i polecam ją przede wszystkim fanom dialogów w Night in the Woods. Historię będę dopiero odkrywać, więc żadnej jednoznacznej oceny na razie ode mnie nie dostaniecie, ale pierwsza godzina mnie kupiła i na pewno wrócę do niej w najbliższych dniach.

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (w tygodniu ok. 20, w weekendy ok. 16). Do zobaczenia!