[Kilka godzin z...] Knack

W Knacku biega się po zamkniętych, malutkich lokacjach i a) bije przeciwników, b) unika ich ataków, c) skacze, d) korzysta z supermocy. Zero świeżego pomysłu na rozgrywkę, a zamiast tego – cut-scenki CGI z polskim dubbingiem, o którym słowa nie powiem, bo i tak mi nie uwierzycie, że może być tak bardzo, bardzo źle.

Od czasu do czasu Knack może zaabsorbować trochę „reliktów”, które sprawiają, że robi się większy i silniejszy. To niby fajna mechanika, ale grzybki z Mario widzieliśmy już w latach 80. – gra nowej generacji nie wykorzystała ich ciekawie w ciągu dwóch godzin, które z nią spędziłem, ani razu. Zamiast tego przechodziłem sobie przez bardzo ciasne korytarze, zasypiałem przy mało dynamicznym gameplayu i miałem sporo okaazji, by zastanawiać się, dlaczego tytuł dla dzieci (które mają bardzo dużo czasu i są przez to prawdziwymi hardkorowcami) przypomina bardziej film Piksara niż to wszystko, w co sam grałem te parę lat na karku mając.

Niemniej, wypuszczenie Knacka jako tytułu startowego było dosyć ciekawym pomysłem – każdy, kto odpali ten tytuł i zobaczy ślicznie animowane cut-scenki, zachwyci się, że jego konsola jest w stanie coś takiego pociągnąć. Problem w tym, że każda obecna na rynku od kilku lat konsola była w stanie sobie z tym poradzić: to tylko CGI. Sama gra wygląda może i ładnie, ale przez kilka pierwszych etapów nie prezentuje niczego, czego nie byliśmy w stanie, w tej czy innej formie, zobaczyć od czasów PlayStation 2 czy nawet PSX-a.

Recenzji spodziewajcie się w najbliższym numerze CD-Action. Pisać będzie ją prawdopodobnie ktoś, kto ma dzieciaka na karku i może uda mu się przetestować ten produkt na docelowej publice. Berliny są chyba zbyt zblazowane, żeby docenić takie rzeczy.