[Sprawdzam] Wyżej, wyżej, coraz wyżej

Don’t Nod | PC, PS5, XSX | platformowa • wspinaczka

Jakoś mi nie po drodze z grami Don’t Nod – Life Is Strange zaczynałam chyba ze 2-3 razy i zawsze odpuszczałam po pierwszym bądź drugim odcinku, Tell Me Why także odłożyłam w pierwszej połowie, by nigdy do niego nie wrócić. Jusant jest pierwszą produkcją studia, w której dotarłam do napisów końcowych. Tę wspinaczkową grę logiczną rozbiłam sobie na dwie sesje – trzy rozdziały dziennie. Bohater próbuje dostać się w niej na szczyt gigantycznej wieży, śledząc pozostałości po jej niegdysiejszych mieszkańcach. To zdecydowanie bardziej to, co znamy z Uncharted, niż symulator wspinaczki (zwłaszcza że gra nie pozwala spaść z krawędzi niepodpiętej liną postaci), ale jest trochę zabawy ze sterowaniem każdą ręką osobno, wybijaniem się, bujaniem i podwójnymi skokami, a także specjalnymi mocami zwierzęcego kompana. Podobało mi się to, że większość zabawy, poza miejscami pozwalającymi na eksplorację, polega po prostu na wdrapywaniu się coraz wyżej i wyżej – w zróżnicowanych warunkach. Żadnych dialogów (tylko te w listach), zaledwie kilka cutscenek na krzyż, za to sporo znajdziek (parę ominęłam, choć zaglądałam, wydawało mi się, w każdy kąt). Widoczki są ładne, animacje bohatera już mniej – dziwnie chodzi (jak stereotypowy asasyn w anime!) i nieraz nadal trzyma się ściany, mimo że oderwał od niej wszystkie kończyny i powinien już dawno spaść. Poza tym Jusant podobało mi się, zwłaszcza ze względu na uniwersum oraz te rzadkie momenty, w których wiedziałam, dokąd iść, i próbowałam wykombinować, w jaki sposób to zrobić. Sama prędzej bym umarła, niż zdecydowała się na taką wyprawę, choćby zależało od tego przetrwanie ludzkości...

Bloober Team | PC, PS5, XSX, NS | horror • przygodowa

Jeżeli chodzi o nowsze produkcje Bloobera, ograłam chyba wszystko, co się dało – całą serię Layers of Fear, i to dwukrotnie, Blair Witch, Observer i Brawl. Choć nie jestem fanką horrorów studia, ukończyłam wszystkie wydane w ciągu ostatnich siedmiu lat i… wygląda na to, że The Medium będzie pierwszym, w którym napisów końcowych nie zobaczę. Co jest dziwne, biorąc pod uwagę, że najbardziej wpisuje się w mój gust. Jako fanka bardziej przygodowo-eksploracyjnych horrorów powinnam skakać z radości z powodu ograniczonych do minimum sekwencji pościgowych i skradankowych, a jednak trudno mi znaleźć przyjemność w grze, w której tak mało się dzieje. Co z tego, że występują w niej jednocześnie dwa światy (materialny i duchowy) oraz PRL-owskie smaczki, skoro nudzę się i co chwilę patrzę na zegarek? Do tego drażni mnie sterowanie postacią i myślę, że bardziej pasowałaby tu pierwszoosobowa perspektywa. Dla porównania przy Song of Horror – grze, w której oglądanie przedmiotów w każdym momencie mogło zostać przerwane przez paranormalne wydarzenie oraz w której postać mogła umrzeć na zawsze – siedziałam jak na szpilkach, więc nie powolność czy kamera są tu problemem, lecz to, że w tle nie ma żadnego napięcia. Jestem mniej więcej w połowie The Medium i do tej pory najbardziej podobała mi się jedna z pierwszych scen – klimatyczny, wzruszający fragment w domu pogrzebowym. Nie sądziłam, że akurat ta konkretna produkcja z portfolio studia – typowy średniak, do którego tytuł pasuje zresztą idealnie – okaże się tą, której nie zdołam ukończyć.

OiCabie | PC | przygodowa • life sim • horror

Przyznaję, że – niezaznajomiona z handheldami, a już zwłaszcza niszowymi – początkowo dałam się nabrać na marketing Bem Feito, który przedstawiał grę jako klasyka wydanego w 1999 roku na konsolce Jogaroto. Dopiero w trakcie zabawy uświadomiłam sobie, że to sprzęt fikcyjny, a produkcja OiCabie to świeżynka, nie remake. Przygoda z Bem Feito rozpoczyna się na Pulpicie urządzenia, a na doświadczenie składa się zarówno wskakiwanie do znajdującej się tam gry, jak i przeglądanie zabezpieczonych hasłami dokumentów. Wszystko to buduje historię niepokojącego handhelda i zapisanego na niej softu, ale nic więcej już na ten temat nie mówię, bo już i tak zdradziłam sporo. W samej grze jako Reginaldo zamieszkujący malutką planetę B-613 zajmujesz się codziennymi obowiązkami, takimi jak podlewanie warzyw, zbieranie jabłek, łowienie ryb czy wynoszenie śmieci. W międzyczasie poznajesz też garść dziwacznych bohaterów, z którymi możesz się zakumplować (lub nie). Krótka, raczej przewidywalna fabuła prowadzi do różnych zakończeń – widziałam dwa, z których niestety żadne mnie nie usatysfakcjonowało, a jedno wręcz rozczarowało. Było jednak interesująco i nie żałuję czasu spędzonego z tą stylizowaną produkcją.

„Sprawdzam” to cykliczny segment, w którym co poniedziałek przyglądam się trzem ogrywanym akurat produkcjom – głównie niezależnym, ale nie tylko. Jeżeli ci się podoba, zachęcam do rzucenia okiem na POPRZEDNIE ODCINKI. 

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (od wtorku do soboty po 12). Do zobaczenia!