The Last of Us Part II: No i mamy hit [RECENZJE]

W trakcie napisów końcowych The Last of Us Part 2, wciąż byłem przepełniony emocjami z ostatnich kilku godzin. Moje przywiązanie przechodziło pomiędzy bohaterami. Zaczynałem kochać tych, których nienawidziłem i znienawidziłem tych, których kochałem. Płakałem. Czułem złość i podniecenie. To nowy wyznacznik jakości dla postaci z gier wideo i nie mogę się doczekać, aż wszyscy przekonają się, jak niezwykłą to gra. Kiedy tylko się skończyła. Natychmiast odpaliłem Nową Grę Plus i doświadczam jej ponownie z oczami otwartymi na kontekst zakończonej historii, dzięki czemu dostrzegam nowy sens w początkowych scenach i postaciach. Nie błądzę już w ciemności.

Trudno znieść tę grę, częściowo ze względu na to, kim jest Ellie i co robi poza twoją kontrolą. Czasem ból, który zadajesz, jest tak bezsensowny, że wprawia odrętwienie. Wszystko jest tak zagmatwane i posępne, że z wielu powodów wprawiło mnie w głęboki smutek, ale im głębiej się nad tym zastanawiałam, tym bardziej doceniałam rdzeń postaci i opowieści.  Chciałabym, by niemal wszystko potoczyło się inaczej, niż się to stało, ale to właśnie jest w tym wszystkim piękne i druzgocące zarazem.

The Last of Us Part II zbyt mocno stara się odróżnić od swego poprzednika. Choć oszołamiające miejskie widoki i większa różnorodność walk to kroki dobrym kierunku, Part II brakuje poetyckiego spokoju, który sprawił, że przypominający film drogi oryginał był takim arcydziełem. Dodatkowo nieciekawi nowi bohaterowie ciążą na opowieści, sprawiając, że wyprawa Ellie wydaje się zwyczajna i nawet w połowie nie tak wciągająca, co oryginał.