CD-Action 01/2019: King’s Bounty – Dark Side główną pełną wersją

Na początku, zanim jeszcze świat poznał i pokochał Heroes of Might & Magic, było King’s Bounty. To w nim Jon Van Caneghem, założyciel studia New World Computing, testował unikatową formułę turowej strategii fantasy, w której bohaterowie używający zarówno magii, jak i miecza, przemierzają świat, gromadzą wojska i rozwijają moce, by móc zmierzyć się z armiami wrogów i ostatecznie sięgnąć po „królewską nagrodę”. Po latach, w 2008 roku, ta niesłusznie zapomniana marka wskrzeszona została przez rosyjskie studio Katauri Interactive, które nieznacznie tylko modyfikując istotę „hirołsów”, przekonało nas, że jej siła wcale nie osłabła. Jej sukces zresztą okazał się trwały i sama Dark Side, albo Mroczna Siła, to już czwarta i jak na razie ostatnia odsłona King’s Bounty. Pod względem rozgrywki King’s Bounty: Dark Side nie wykracza jakoś znacząco poza gatunkowy kanon. Jest bohater na oparach, jest świat fantasy, jest główny wróg i daleka droga do niego. Pokonuje się ją, na przemian eksplorując krainy, co pozwala zgromadzić armię i zwiększyć moce, i rozgrywając taktyczne bitwy w turach na arenach podzielonych na heksy. W sposób typowy dla gier Katauri jednak cała ta droga jest mocno sfabularyzowana – w Mrocznej Sile jest dobrze ponad 100 niekoniecznie banalnych questów – co wyraźnie zmienia charakter rozgrywki i pozwala doświadczyć sytuacji, o jakie trudno w standardowych strategiach. Do role-playing z prawdziwego zdarzenia Dark Side przybliża także nasycenie dialogami, które nie tylko tworzą kontekst dla zdarzeń, ale często stanowią dobry pretekst, by się uśmiechnąć, a nawet zachichotać. Niezwykłą odmianą jest także w King’s Bounty: Dark Side odwrócenie klasycznych ról, gdyż tym razem przychodzi nam reprezentować tę drugą stronę. To dlatego, że równowaga pomiędzy dobrem i złem została poważnie zachwiana i siły światłości – ci wszyscy obrzydliwie dobrzy paladyni, kapłani i inni łowcy wampirów – zyskali niezwykła przewagę. W tej sytuacji zaszczutym przedstawicielom „tych złych” – orkowi, demonicy i wampirowi (okładkową wampirzycę przywróciły dopiero mody) – nie pozostaje nic innego, jak zrobić to po swojemu, a przy okazji spuścić manto naszym dawnym bohaterom. Rozgrywkę uprzyjemniają wciąż niezła grafika i znakomita ścieżka dźwiękowa, i choć to wciąż jeszcze więcej tego samego, to przyznam, że chciałbym zobaczyć, nad czym obecnie pracują ludzie z Katauri.