Dlaczego nie chwalimy się recenzją Far Cry 4?

Cztery dni do deadline’u. W oczekiwaniu na przesyłkę od Ubisoftu Mac Abra i MQc obgryzają paznokcie, a mający popełnić tekst Berlin kręci palcami młynki (z myślą spędzenia weekendu w redakcji pogodził się już chwilę wcześniej). Czwarty Far Cry to ostatni z „dużych” tekstów do tego numeru. Rzecz prestiżowa, bo też mamy ją dostać przed innymi redakcjami, a na dokładkę Pagan Min wygląda z okładki aktualnego wydania. (Deadline na okładkę jest nieco wcześniej niż na środek pisma. Więc żeby się na niej pojawiła zapowiedź jakiegokolwiek tekstu, musimy mieć absolutną pewność, że ów znajdzie się w numerze).

Pomimo że grę wysłano z Francji raptem dzień wcześniej (i to w okolicach 18:00), ku powszechnym westchnieniom ulgi kurier zjawia się u nas w okolicach południa. Zgodnie jednak z prawami Murphy’ego, gdy kolega Berlin wsadza płytę do napędu PS4... nie dzieje się absolutnie nic. Nie ściągnęliśmy odpowiedniej aktualizacji debuga? Gra wymaga wymyślnych fikołków przy aktywacji? Problem jest nieskończenie bardziej prozaiczny. Płyta jest po prostu... złamana. Najwidoczniej przy transporcie ktoś wrzucił na skromną paczuszkę jakieś 30-kilowe monstrum. Cóż, można by co prawda wsadzić płytę w opakowanie stabilniejsze niż foliowa koperta, ale co my tam wiemy...

Gdy w redakcji rozbrzmiewa nieparlamentarne słownictwo, wyżej podpisany popija kolejnego energetyka i kończy swoją przygodę z nowym Dragon Age'em. W tzw. międzyczasie DTP kleci nową okładkę (nie żebyśmy na tym źle wyszli, ta z asasynem jest uroczo minimalistyczna), a wicenaczelny kontaktuje się z polskim oddziałem Ubi. Udaje się ustalić, że tytuł, i owszem, będziemy mogli ograć, i to całkiem solidnie, ale z przyczyn różnych możemy to zrobić tylko w stolicy. Podczas mojej przechadzki po fantastycznym Thedas, odzywa się klient poczty. „Chcesz pojechać do Warszawy na weekend?” – zapytuje MQc.

Inkwizycję zrzucam o czwartej nad ranem (Pomimo tej szalonej pory tekst jest naprawdę dobry - dop. MQc), godzinę później melduję się na dworcu głównym. Sześć godzin podróży, trzy kawy i jedną rozmowę z ochroną później („to jest pan, który będzie tu siedział przez weekend, proszę go czasem wypuszczać na papierosa”) przenoszę się z Warszawy do Kyratu. Podczas ogrywania samouczka dostaję wyjątkowo „zabawny” telefon, w którym MQc informuje, że na adres Sukiennice 6, Wrocław, przyszła kolejna (tym razem niezłamana) płyta. Gdyby zakończył tę rozmowę jakimś „wracaj, ktoś już ogrywa to na miejscu”, prawdopodobnie stałbym się bohaterem tabloidowych nagłówków w stylu „Gry komputerowe znów zabiły!”. W przerwach między poganianiem minionów Pagana Mina przesypiam kilka kwadransów na kanapie (skądinąd całkiem wygodna!) i uczę się obsługi ubisoftowej mikrofali.

Chociaż się tym złamaniem nieźle podłamaliśmy, w kolejny poranek DTP miał co składać (choć okładka - w wersji bezfarkrajowej - już była drukowana*), a tytuł okazał się wart zarwania kilku nocek. Jak bardzo – polecam przekonać się, sięgnąwszy po CDA 13/2014, gdzie obok dużej recenzji znajdziecie farkrajowe wspominki w Grach Wiecznie Żywych.

* To, dlaczego nie zdecydowaliśmy się na puszczenie okładki "w ciemno", licząc, że eskapada Papkina do Warszawy się uda i tekst bez problemu powstanie, to już temat na zupełnie inną opowieść. A jest o czym opowiadać. ;) - dop. MQc.