[Magazyn Kulturalny] Czego słuchaliśmy, co czytaliśmy, co oglądaliśmy i co chcemy wam polecić

STREETLIGHT MANIFESTO: "SOMEWHERE IN THE BETWEEN"
Gdybym miał w Spotify wykaz najczęściej słuchanych albumów, to "Somewhere in the Between" byłoby zdecydowanie na pierwszym miejscu mojej listy. Przez ostatnie trzy miesiące przeskakiwałem od gatunku do gatunku i od płyty do płyty, ale właśnie trzeci krążek Streetlight Manifesto leciał na zapętleniu najdłużej. To muzyka na każdą porę dnia i nocy i na każdy nastrój - pod jednym tylko warunkiem: trzeba lubić trąbki i insze wynalazki. Streetlight gra bowiem niesamowicie melodyjny rock pomieszany ze ska, punkiem i folkiem - pomieszany w tak przystępny sposób, że nawet ludzie z alergią na dowolny z tych elementów są w stanie się przekonać, że to po prostu razem działa. Ja polecam bardzo, bo wyrzucając z playlisty dwa mniej wpadające mi w ucho utwory otrzymałem z "Somewhere in the Between" płytę idealną.

[Berlin]

THEE MICHELLE GUN ELEPHANT: "RODEO TANDEM BEAT SPECTER"
Przedziwna nazwa zespołu, absolutnie bezsensowna nazwa płyty? Tak, to Japończycy, dobrze trafiliście. Ale nie polecałbym, gdyby nie grali zjawiskowo dobrze - a grają tak, że większość "naszych" zespołów usiłujących stukać tzw. garażowy rock może się schować. Na "Rodeo Tandem Beat Specter" jest brzydko, brudno i chaotycznie - gitary są przesterowane tak bardzo, że czasami tworzą totalną ścianę dźwięku, a jednocześnie jest w tym sporo melodii i lecących na ich tle zagrywek sprawiających, że nie przytłaczają. Sekcja rytmiczna zgrywa się z wiosłami tak ślicznie, że noga sama zaczyna tupać, a na to wszystko wchodzi wokalista, który wyje, krzyczy, wreszczy, smęci, zawodzi, śpiewa i drze się tak charakterystycznie, że nie da się pomylić go z nikim innym. Jeżeli miałbym polecać jakiś garażowy rock, czy też po prostu mocno "zgrandżowany" rock'n'roll, to właśnie w wykonaniu Thee Michelle Gun Elephant. Potęga!

[Berlin]

DAGOBA: "POST MORTEM NIHIL EST"
Dagoba, Dagobunia, ależ my się długo nie słyszeliśmy! Dawno temu, jeszcze przed liceum kawałki z ich pierwszego longplaya umilały mi wakacje, pomagając odciąć się od różnych "rihanien". Powroty po długich rozstaniach bywają ciężkie, ale nie było źle. Głównie dlatego, że w gardle Shawtera oprócz gatunkowej, growlingowej rutyny siedzi też niezły wokal, co dobrze wpływa na przejściowe partie ze spowolnionym (oczywiście, stosunkowo) rytmem. Może i to głupie, że zaczynam opis od wolniejszych momentów, ale tu już dochodzi do głosu mój gust. Nie jestem fanem death i industrial metalu, choć w "I, Reptile" czy "Yes We Die" perkusja przyspieszała akurat wtedy, gdy "wkręcony" machałem pięścią w powietrzu. Album nienagannie skomponowany, choć nieco zbyt jednostajny - czasem miałem wrażenie, że mój mózg przegapia niektóre fragmenty, przyzwyczajając się do stałego odgłosu i przestając go rejestrować. Fani Dagoby przesłuchają na pewno, bo słychać czasami niektóre zabiegi sprzed lat. Ja dodaję "When Winter" i "The Great Wonder" do playlisty "do golenia", zaś metalowym melomanom - mimo wszystko - radziłbym poszukać czegoś innego.

[Adzior]