Recenzja: The Misadventures of P.B. Winterbottom (PC)
Z okazji promocji gry The Misadventures of P.B. Winterbottom na Xbox Live (w tym tygodniu tylko 400 MSP) i jej stałej, niskiej ceny na PC, przedstawiamy recenzję tej produkcji, bo o dobrych tytułach warto pisać. Jeśli jeszcze nie znasz szalonych przygód złodzieja ciastek - czytaj!
Choć odświeżanie starych pomysłów to w branży gier norma, cała sztuka w tym, by stare rozwiązania były zaledwie fundamentem do stworzenia czegoś nowego; by całość ubrać w niebanalne szaty i przy stosunkowo niewielkich nakładach kosztów sprzedać w odświeżonej formie. Tak narodził się swego czasu kapitalny Braid, wedle takowych założeń powstał Trine i taka też idea przyświecała autorom The Misadventures of P.B. Winterbottom – niebanalnej gry logicznej, znanej do niedawna jedynie posiadaczom Xboksa 360, dostępnej już także pecetowej braci dzięki platformie dystrybucji cyfrowej Steam.§
Siła odmienności
O co tu właściwie chodzi? O zbieranie ciast. P.B. Winterbottom to dość konkretnie zakręcony złodziej. Jego łupem nie padają kamienie szlachetne i inne kosztowności, jeno wypieki właśnie. Przedstawiana w formie dziecięcych rymowanek i statycznych plansz fabuła jest zresztą najmniej istotna. Esencją, a zarazem elementem, który przyciąga do monitora jak magnes, jest szalenie ciekawy koncept rozgrywki, który trywialne skakanie po platformach i przełączanie rozmaitych dźwigni wzbogaca o pakiet oryginalnych umiejętności bohatera. Nasz poczciwy złodziejaszek potrafi tworzyć własne klony, nagrywać sekwencje ruchu i odtwarzać je raz za razem.
Banał? Niekoniecznie. Sęk w tym, że ciasta porozmieszczano w najdziwniejszych miejscach, często mamy wyznaczony czas na zebranie wszystkich, trzeba więc ostro główkować, by tworząc czasem kilka klonów, połączyć całość w określoną sekwencję. Bywa, że porozrzucane po całej planszy łakocie zbiera jednocześnie nawet pięciu bohaterów, to zaś z kolei wymaga perfekcyjnej realizacji uprzednio obmyślonego planu.
Nie za łatwo, nie za trudno
By do zabawy nie wkradł się schematyzm, z czasem wszystko się komplikuje. Nieraz musimy zbierać ciasta w ściśle określonej kolejności, innym razem smakowity wypiek może złapać tylko jeden z klonów, tych z kolei nie możemy tworzyć w nieskończoność (każda plansza ma przypisany odgórnie limit). Rozmaitych wariacji powyższych pomysłów jest tu przynajmniej kilka, więc nudzić się nie sposób.
Gra nie jest przesadnie długa. W zasadzie wszystko zależy od naszego sprytu i pomyślunku, bowiem gdy już wpadniemy na to, co zrobić, zaliczenie etapu zajmuje nam kilkanaście, w porywach do kilkudziesięciu sekund. Rzecz w tym, że najpierw trzeba wykoncypować właściwe rozwiązanie, z tym zaś bywa różnie. Dzieło studia The Odd Gentlemen nie jest katorżniczo trudne, nie zmienia to jednak faktu, że w kilku miejscach potrafi zabić ćwieka i bez myślenia daleko nie zajdziemy.
Z oryginalnym charakterem rozgrywki idzie w parze nietuzinkowa oprawa. Stylizowana na kino nieme grafika odważnie bawi się konwencją, atakując nasze zmysły stonowaną kolorystyką (wszystko bazuje na odcieniach szarości, dodatkowe barwy pojawiają się sporadycznie) i charakterystycznymi filtrami zgrabnie naśladującymi nagranie na starej taśmie filmowej.
Pycha!
W zalewie kioskowej tandety bądź wysokobudżetowych produkcji miło zobaczyć tytuł, który można dostać za grosze, a który przy tym bawi jak najdroższe hity. Jeśli ciągnie cię do niebanalnych projektów, szukasz nowych wrażeń lub po prostu lubisz czasem pogłówkować – bierz w ciemno.
Ocena: 8,5/10
---
Plusy:
Minusy: