[By the way] Discworld Noir

“Gdybym dostawał dolara za każdy pogrzeb gliniarza, w jakim tu uczestniczyłem, to miałbym... dziewiętnaście dolarów i pięćdziesiąt pensów”, powiedział sierżant Colon w “Straży Nocnej” i ton tego fragmentu idealnie pasuje do Discworld Noir. W niczym nie przypomina bowiem poprzednich gier osadzonych na Świecie Dysku, czyli bazujących luźno na książkach, wesołych i kolorowych opowieści o Rincewindzie.

Discworld Noir utrzymane jest w klimacie rodem z książek o wiecznie spitych prywatnych detektywach i klasycznych czarno-białych filmów z Bogartem w roli głównej. Po początkowych napisach, żywcem wyjętych z Sokoła Maltańskiego, poznajemy swojego bohatera w dosyć nietypowy sposób: patrzymy, jak ucieka przed kimś po mrocznych uliczkach Ankh-Morpork i po chwili pada na ziemię martwy... by zacząć opowiadać nam swoją historię. Oczywiście narracją zza kadru, jak w porządnym filmie noir.

Lewton za życia był prywatnym detektywem, ex-strażnikiem wyrzuconym ze Straży Miejskiej za wzięcie łapówki (a czy jest coś, czego Vimes nienawidzi bardziej?). Po roku spędzonym na upijaniu się do nieprzytomności udało mu się otworzyć biuro w Ankh-Morpork i długo na pierwszą sprawę czekać nie musiał. Carlotta, klasyczna femme fatale żywcem wyjęta z “prozy na twardo”, zleciła mu poszukiwanie zaginionego mężczyzny, Mundy’ego, ale – jak można się domyślać – szybko okazało się, że nie tylko o to w fabule Discworld Noir się rozchodzi.

Czekają tajemnice do rozwiązania, spiski do rozbicia, okultystyczne rytuały do powstrzymania... i to tylko fragment historii rozgrywającej się w czterech aktach, której zdradzić nie mogę, bo nie oparto jej na żadnej z książek i zepsułbym wam ewentualną zabawę spoilerami. Wystarczy powiedzieć, że Ankh-Morpork tak ponure było tylko we wspomnieniach zalanego w trupa Vimesa w “Straż! Straż!” i po latach w “Straży Nocnej”.

Przy tym wszystkim trzeba też zaznaczyć, że Discworld Noir nie było klasyczną przygodówką, w której zagadki rozwiązywało się za pomocą modlitw, przekleństw i klikania wszystkim czym się da na czym tylko się da. Zamiast tego, twórcy postawili na robotę detektywistyczną: bronią Lewtona jest jego notatnik. Automatycznie pojawiają się w nim poszlaki, o które trzeba wypytać podejrzane i napotkane osoby, lądują tam też przedmioty, a całość rozgrywki opiera się na tysiącach rozmów, na szukaniu śladów w tonach głosów i natchnionych monologach spotykanych postaci. Po kilku(nastu) godzinach dochodzą do tego też całkiem niespodziewane elementy, o których naprawdę chciałbym móc opowiedzieć, ale zdradzę tylko, że Lewton nauczy się czegoś bardzo interesującego i ważnego od samego... Gaspode’a!

Świat Discworld Noir jest tak samo brudny i ponury, jak ulice Ankh-Morpork przedstawione w “Straży Nocnej”. Nie ma też gry, która bardziej nadawałaby się do uczczenia 25 maja, dnia w którym ustanowiono Ludową Republikę Ulicy Kopalni Melasy, więc warto poświęcić ten piątkowy wieczór na przypomnienie jej sobie, albo nawet odpalenie po raz pierwszy.

Wiecie, ku pamięci wszystkich, którzy zginęli walcząc o Prawdę, Sprawiedliwość, Wolność, Miłość W Przystępnych Cenach i Jajko Na Twardo.