[By the way] The Megas, czyli jak dobrze może brzmieć muzyka z gier

Death Does Wear Blue
W Japonii istnieje chyba pół tysiąca zespołów, które grają tylko piosenki The Beatles. Coverbandy to zjawisko powszechne - każda kultowa gwiazda rocka doczekała się swoich naśladowców. Są już Iron Maidens, jest Alcoholica - wymieniać można w nieskończoność. Nawet w świecie gier można doszukać się The Black Mages, czyli założonego przez Nobuo Uematsu projektu, który śliczną muzykę z serii Final Fantasy (w większości zresztą przez Uematsu napisaną) przerabia na metal.

Rzadko kiedy mamy jednak do czynienia z zespołami tak utalentowanymi jak kalifornijskie The Megas. Biorąc na warsztat należącą do Capcomu serię Mega Man postanowili nie odgrywać po prostu znanej z niej muzyki na gitarach – zaczęli pisać utwory tymi grami inspirowane. Wykorzystując fragmenty i sample oryginałów, zaaranżowali je na nowo i dodali wiele swoich pomysłów, świetne teksty i rockowe zacięcie, którego wiele gwiazd mogłoby im pozazdrościć.

I prawdę mówiąc chyba tylko cudem udało im się zrobić coś rzeczywiście dobrego. Bo chociaż nurzają się w kiczu (ale kurczę, śpiewają o niebieskim ludziku strzelającym do robotów!), to udało im się uniknąć totalnej żenady – podchodzą do Mega Mana tak bardzo serio, że na pierwszy rzut oka widać jak bardzo są w tym niepoważni. Właśnie to sprawia chyba, że tak samo dobrze bawią się grając swoją muzykę, jak za dzieciaka bawili się siedząc z padem od NES-a na dywanie.

Narratorami w tekstach większości utworów The Megas są przeciwnicy Mega Mana. Cytat powyżej pochodzi z „Metal Dance”, zainspirowanego walką z Metal Manem – rozgrywającym się na taśmie produkcyjnej koszmarze, w którym skacząc nad naszą głową boss rzuca w nas zaostrzonymi kołami zębatymi. W innej piosence pogardzany przez wszystkich Bubbleman chce dowieść swojej wartości wygrywając z bohaterem, Flashman z kolei marzy o tym, by Mega Man dołączył do niego, bo wie, że nie da sobie z nim rady. Heatman roztacza apokaliptyczną wizję płonącego świata i zapowiada, że niedługo będziemy w niej najcenniejszym, zwęglonym, eksponatem.

Ogarnijcie końcówkę!

I porównajcie z oryginałem:

Jeden z utworów poświęcony jest Quickmanowi – tekst stylizowany na opowieść o rewolwerowcach, którzy w samo południe przekonają się, kto jest szybszy towarzyszy nakręcającej się, chaotycznej muzyce, brzmiącej jakby tłum gapiów zbierał się wokół, by obejrzeć spektakl. Pod koniec całość się załamuje: gitara zwalnia, narratorem staje się sam Quickman, pojedynek trwający sekundę rozciąga się na minutę:

I chociaż ta rockowa przesada, ten napompowany patosem kicz, który wylewa się z każdego zdania, może razić... to nie jestem w stanie nie docenić tego, że taki utwór (taka historia!) powstała na podstawie czegoś takiego.

Mega Man nie jest kosmicznie popularny w Polsce, ba - rzadko kto jest w stanie tego chłopca w niebieskim kombinezonie przypasować do jakiegoś konkretnego tytułu. Jednak już wydana w 1987 roku pierwsza część serii przyjęta została tak ciepło, że Capcom przez lata nie dawał o niej zapomnieć: dziesięć głównych odsłon, wiele spin-offów, merchandise wszelkiej maści...

Historia serii w typowy dla platformówek sposób jest bardziej pretekstem dla skakania i strzelania niż rzeczywistym powodem czegokolwiek. Opowiada o androidzie, który z własnej woli pozwolił przerobić się doktorowi Lightowi na machinę wojenną, by zwalczyć stworzone przez doktora Wily roboty. Wily, przedstawiony jako typowy szalony naukowiec, nie mógł znieść, że jego wkład w rozwój robotyki został pominięty przez świat i zwariował z zazdrości.

W ten sposób Rock (seria w Japonii nazywa się Rock Man) stał się Mega Manem. I wyruszył zwalczać dzieła szalonego doktora – Quick Mana, Ice Mana, Crash Mana i całą resztę, która dzięki muzyce The Megas zyskała głos i jakiś rzeczywisty powód by istnieć.

Jeżeli cokolwiek wam się spodobało, to muzyki możecie posłuchać na Bandcampie, a newsy od zespołu poczytać klikając lajka na Facebooku.